Boas festas e feliz ano!

Cando desexo felicidade por estas datas, tento non dicir "Bo Nadal", porque iso significaría reducir o festexo á errónea efeméride do nacemento de Xesús Cristo. Por iso costumo dicer "Boas festas e feliz ano", máis completiño e tamén máis exacto.

Vou ir cear coa familia o 24, mais aínda non sei que farei o día 31. Algunha proposta?

Aínda fican moitos cambios por facer na TVG!

Atrévete!

Outra pequena vitoria

Lin hoxe a boa noticia de que o Tribunal Constitucional decidiu rexeitar a tramitación dalgúns xuíces (tan unineuronais coma estes) que non querían cumprir coa súa obriga de testemuñar vodas entres mulleres ou entre homes.

Malia esta nova pequena vitoria manteño o temor polo resultado do recurso de inconstitucionaldidade presentado polo homófobo PP. Ante esta actitude do Partido Popular, pregúntome por que razón non utilizamos dunha vez a homosexualidade do seu líder Mariano Rajoy (ou Raxoi aínda que el non queira, porque Rajoy é tan deturpación como Sangenjo).

Queremos crear e consolidar un novo tempo e un tempo novo, como o que poetizaba o meu adorado Silvio Rodríguez en 1988:

Parte del tiempo (nuevo)

El nuevo tiempo trae nuevas cruces
y resulta ser nuevo tiempo duro;
tiempo de certidumbres, como luces
que van nombrando el sol desde lo oscuro.

El nuevo tiempo exige su alimento
con menos humo sobre nuestras calles,
homosexuales por el firmamento
y ballenas felices en sus valles.

El nuevo tiempo se simula encueros
pintándose la piel sobre el vestido.
El nuevo tiempo no es un tiempo nuevo:
es sólo tiempo, viejo conocido.

El nuevo tiempo espera por canciones
que iluminen e inflamen desde abajo,
pero no hay más
hoguera en las razones
que la vieja lumbrera del trabajo.

De nuevo un tiempo
nuevo impugna dioses
y quizá sobreviva a su cinismo,
siempre que no
termine en las atroces
y amargas estaciones de egoísmo.

El nuevo tiempo planta su derecho
humano y natural
contra el absurdo
y yo, con poca voz, pero de pecho,
canto porque el
derecho sea más zurdo.

Algo vulgar e un tanto artificial..

... como un flash eléctrico...

Bótollo un olliño como quen non quer á cousa ao reloxio do computador e pasa xa un pouquichiño das tres da mañá. Non son horas para estar nisto, así que irei indo para a camiña, que parece que está a chamar por min... :P

Estatuto de Nación

Con máis ben pouca vergoña, os gobernantes de Castela e León e Asturias queren negarlle como posibilidade ao novo Estatuto galego o mesmiño que recollen xa os seus textos estatutarios en vigor.

Claro que é unha mágoa, de calquera xeito, que o debate sobre o novo Estatuto comece cun tema tan dado á manipulación como o relacionado cos limites do país. E, ademais, unha cuestión seguramente inviábel e con pouca saída práctica para, cando menos, os próximos 50 anos.

No referente a min, pasei o día traballando no portátil. Aínda que avancei en moitas cousas, incumprín os meus obxectivos do día e non fun ao centro de Santiago pola mañá, como era a miña planificación desde hai tres ou catro días...

Agora, non sei se verei a serie esta de Antena 3 que comeza hoxe sobre abducións ou se me porei a outras cousas.

(Mentres escribo isto, escoito "Next year, baby" de Jamie Cullum. Evocador e saudoso.)

Jorge Bucay

Ultimamente ando coa vista cansada, así que en troca de continuar a ler calquera dos libros que teño enriba da mesa de noite, púxenme a ouvir uns audiolibros de Jorge Bucay, un psicólogo arxentino que pretende convidarnos a reflexionar a través de contos. E gostei da cousa. Tanto gostei, que estou a pensar en non ficar só con eses audiolibros (repito a palabriña para que se vexa que son moderno) baixados do emule, senón que mesmo penso en comprarme algúns outros neses estabelecementos que chaman librarías.

Non pensedes que o Bucay este é un telepredicador ou cousa semellante. Botádelle un ollo ás historias que conta e xa me diredes que vos parece.

Que, apostatamos?

Entre as cousas que teño pendentes para o 2006 está apostatar. Xa hai tempo que non creo que haxa un deus nin unha deusa aló no firmamento. Nin tan sequera penso que haxa un posíbel panteón de deidades, chámense Ateneas, San Roques ou de calquera outro xeito. Iso si, respeito profundamente a quen crea en tales cousas. Ao cabo, eu tamén fun moi místico na miña infancia e primeira adolescencia.

Con todo, e sen que sexa contraditorio, teño grande admiración pola figura de Xesús, non concibido como mesías redentor, senón como home loitador. Que pensaría esa figura histórica se os seus cromosomas que andan por aí esparexidos recompuxesen novamente os seus ollos e puidese ver tanto despropósito montado sob o seu nome? Non teño dúbidas de que se os seus dedos resucitasen, Xesús entraría nesta páxina web e asinaría a proposta que alí se fai.

Sempre con présa...

Eu e os reloxios non nos levamos moi ben. A axenda marca un camiño. As miñas pálpebras e os meus pés marcan sendeiros que se bifurcan unha e outra vez.

Perhaps Scotland

Dáme preguiza escribir, porque o ADSL de R vaime á velocidade da pataca e teño medo de que se perda o que fago. Copiarei no portapapeis este texto repetidas veces para tentar que iso non aconteza. Terei que chamar de novo para que mo arranxen? Tamén non quero que esta sexa publicidade negativa para R. Ben vinda sexa esta empresa que usa o galego e que ten técnicos competentes, non como as bazofias infumábeis de Wanadoo. (Consello: NON VOS FAGADES CLIENTES DE WANADOO. É UN CALOTE CON FORMATO DE EMPRESA.)

Xa case teño aprendida a canción "You're beautiful" de James Blunt. Xa sei que non é grande mérito, porque a letra é en xeral faciliña, salvo algún versiño que, a min cando menos, se me atragantou un pouco. Terei a constancia de aprender unha canción ou poema cada quince días? Dubídoo, mais debería pórme con máis seriedade a aprender inglés.

Como estes días de ponte da Inmaculada Constitución parece que tampouco vou ter uns días de ferias propriamente ditos, como sería o meu desexo, dedícome a soñar que no verán irei a Scotland. Pedinlle xa ao compañeiro de fatigas que, se vén aló comigo (sería bonito que viñese), só falemos english, para así facer máis proveitosa a viaxe.

O primeiro romance (enténdase este termo á galego-portuguesa e non á española) que lin na miña vida trataba dun rapaz escocés orfo e moi pobre que se fugaba da casa dos seus tíos que o explotaban e maltrataban. Chegou a un castelo que tiña un fantasma como atractivo turístico: Sir Arthur. O rapaz agochouse no castelo e fíxose pasar por ese espírito. A noveliña pertencía á colección laranxa do Barco de Vapor, para nenos a partir de nove anos, que debían ser xusto os que eu tiña porque andaba por terceiro de EXB. Ir a Escocia será voltar tamén a imaxinarios da miña infancia :D

Por certo, o libriño, que daquela lin en tradución para o español, ten xa a súa versión na nosa lingua.