No medio dunha conversa, o Ru díxome algo ao que lle levo dando voltas. Nunha ocasión en que a el o estrés se lle somatizou, os médicos explicáronlle que esta doenza se produce cando un é consciente de que ten moitas cousas a facer e non ten posibilidades de facelas todas. Xa sei que vulgarizo e simplifico, mais penso que se entende perfectamente. Alguén que ten responsabilidades mais non lle importan ou aquel que ten moitas responsabilidades mais as aparca cando non dá feito... Esas persoas non teñen estrés.Isto deume que pensar, porque a verdade é que eu me encontro bastante peor desde o momento en que fixen a listaxe consciente e escrita de obxectivos para os próximos meses e me decatei de que non hai xeito humano de conseguilo. Priorizar pode ser a palabra máxica, mais nin sempre é fácil iso.
Paso unha etapa gris, de dentro de min, que non nas miñas circunstancias.
Outras virán.
2 comentários:
mmmm...
Somatizar é para min o eufemismo absurdo, culto, anestésico mental de "parademe o mundo, que eu csase que baixo"
Priorizar o eufemismo práctico de non ser o superhome/supermuller que se desexaría
Gris e a mezla de todas as cores (branco) coa ausencia de cor (negro)
Mmmm...
Agora tería que expor algunha conclusión lóxica de todo este desbarre mental, pero e que iso xa é moito pedir, non cres?
Encantada de voltar a lerte!
Grazas polo cariño inmerecido. ;)
Enviar um comentário